Uniwersytet Carnegie Mellon zaprezentował niezwykłą technologię, rozbudowującą możliwości smartwatchy. Głównym założeniem projektu było zmniejszenie barier, spowodowanych przez miniaturowe wyświetlacze w inteligentnych zegarkach.
Rozwiązaniem okazało się rozszerzenie funkcji panelu dotykowego na całą długość przedramienia. Twórcy rozwiązania rozważali zastosowanie przeróżnych technologii. Podczas prac wykorzystywali chociażby niezwykle precyzyjne systemy kamer oraz materiały z sensorami dotykowymi.
Najefektywniejszym pomysłem okazał się specjalny pierścień na palec wskazujący, który przepuszcza przez ciało prąd o niskim natężeniu. Zbliżenie palca do powierzchni skóry, skutkuje wywołaniem informacji zwrotnej. Zależnie od częstotliwości sygnału, urządzenie jest w stanie rozpoznać punkt przedramienia, który został dotknięty. Jest to możliwe dzięki umieszczeniu niewielkich elektrod w pasku zegarka.
„Wspaniałą rzeczą jest to, że SkinTrack nie jest denerwujący: zegarki i pierścionki to przedmioty, które ludzie i tak noszą na co dzień „, powiedział Zhang Yang, doktorant Human-Computer Interaction Institute.
„Głównym problemem ze smartwatchami i pozostałymi werables jest to, że ich ekrany są małe” dodał Gierad Laput, z zespołu badawczego. „Nie chodzi tylko o mały obszar interakcji, lecz również fakt, że palec wykorzystywany do obsługi jest w stanie zasłonić cały wyświetlacz. Dotychczasowe rozwiązania ograniczały się do dodatkowych przycisków, lub kilku nowych gestów.”
Naukowcy odkryli, że precyzja działania ich zestawu obejmuje 99 procent dotknięć z maksymalnym błędem do 7,6 milimetrów. Jest to wynik bardzo zbliżony do tych uzyskiwanych przez małe wyświetlacze dotykowe.
SkinTrack może być używany jako kontroler gier, lub do przewijania wiadomości tekstowych. Sprawdzi się również podczas rysowania czy obsługi map.
Autorzy opracowali również specjalną aplikację, która umożliwi wykorzystanie grzbietu dłoni jako niewidzialnej klawiatury numerycznej.
Niestety naukowców czeka jeszcze długa droga do popularyzacji wynalazku. Największym ograniczeniem okazuje się znalezienie odpowiedniego źródła energii dla pierścienia. Niepokojące są również zmiany precyzji związane z potliwością skóry, czy ciągłym ruchem ramion. Mimo wszystko projekt wygląda obiecująco. Trzymamy kciuki!
źródło:cmu.edu
